Το τελευταίο «Άξιον εστίν» του γερο-Φιλάρετου Καρουλιώτη
Ο Γέροντας Φιλάρετος, γνήσιος ασκητής και απλός στους τρόπους, έζησε ασκητικά στα ερημικά και φρικτά Καρούλια. Ως γνήσιος Αγιορείτης, είχε πολλή ευλάβεια στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Ο Ιερομόναχος Φίλιππος στο βιβλίο του «Γεροντικό της Ερήμου του Άθω (Έκδοση Καλύβης Αποστόλου Θωμά, Μικρά Αγία Άννα 2009)» γράφει τα εξής:
«Επισκεπτόταν συχνά το Ησυχαστήριό μας, τους Θωμάδες, και ζητούσε μάλιστα να του ψάλλουν οι νέοι τότε μοναχοί, ο π. Κυπριανός και ο π. Θωμάς τον ύμνο της Θεοτόκου, το “Ἄξιόν ἐστιν”. Αυτός με δάκρυα κατάνυξης και συγκίνησης άκουε και ανύψωνε τον νου του σε θεωρία, έφθανε σε έκσταση».
Η μνήμη του θανάτου ήταν για τον γέροντα Φιλάρετο καθημερινό βίωμα και καθημερινή ενασχόληση. Λίγες μέρες πριν την κοίμησή του παρακάλεσε να έλθουν οι δυο πατέρες Δανιήλ και Ακάκιος των Δανιηλαίων. Με χαρά τους υποδέχτηκε και αφού τους έδωσε πατρικές νουθεσίες, τους είπε:
«Εγώ απόψε θα φύγω… Θέλω όμως, πριν συμβεί αυτό, να με αναπαύσετε».
«Τί θέλεις, Γέροντα;» του είπαν.
«Να μου ψάλλετε! Πείτε κάτι να ευφρανθεί η ψυχή μου».
Ψάλλανε διάφορα κι ο Γέροντας έκλαιγε από χαρά και σταυροκοπιόταν «κατανενυγμένος». Μόλις τελειώσανε τους είπε:
«Τώρα, κάτι τελευταίο: Θέλω να μου ψάλλετε τον “εθνικό ύμνο” της Παναγίας, το «Ἄξιόν ἐστιν»! αυτό, όμως, θα το ψάλλουμε όρθιοι, όπως ψέλνουμε και τον εθνικό ύμνο της πατρίδος μας».
Σηκώθηκε με κόπο. Ήταν σκελετωμένος. Το δέρμα του σχεδόν διάφανο. Αφού συμψάλανε, με δάκρυα χαράς και συγκινήσεως τους αγκάλιασε, τους ασπάσθηκε και τους είπε:
«Παιδιά μου, άλλη φορά εδώ δεν σας βλέπω! Συγχωρήσατέ με, συγχωρήσατέ με».
Την άλλη μέρα οι πατέρες πήγαν να τον δουν. Το λείψανο του ήταν πάνω στο ξύλινο κρεβάτι του (για πρώτη φορά και τελευταία) σχηματισμένο, με σταυρωμένα χέρια, με μάτια κλειστά σα να κοιμόταν τον μυστικό ύπνο.
1. Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη, Ανθοδέσμη από το Περιβόλι της Παναγίας, Κουφάλια – Θεσ/νίκη (1996)