Θαύματα στην λιτανεία
Κάθε Δευτέρα του Πάσχα, η λιτανεία της εικόνας πραγματοποιείται σύμφωνα με Τυπικά που έχουν γραφτεί ανά τους αιώνες. Στο σύνολό τους, τρία χειρόγραφα που θησαυρίζονται σήμερα στην βιβλιοθήκη του Πρωτάτου, αναφέρονται στη διάταξη της λιτανείας. Το παλαιότερο από αυτά, δημοσιεύτηκε τμηματικά από τον Ευλόγιο Κουρίλα και οπωσδήποτε γράφτηκε μετά το 1508.
Oι δυο κατανυκτικές διηγήσεις που ακολουθούν, βρίσκονται ενσωματωμένες στον εγκωμιαστικό λόγο και την Ακολουθία, που συνέθεσε ο Βενέδικτος εκ Σύμης «αιτήσει των του Πρωτάτου Εκκλησιαστικών, κατά το 1838». Είναι παρμένες από τα παραπάνω Τυπικά και διαβάζονται προ της λιτανείας στον Ι.Ν. του Πρωτάτου, γεμίζοντας με κατάνυξη και δέος τους παρευρισκόμενους.
Α' Θαύμα
Το έτος 1488, οι μοναχοί του Διονυσιάτικου κελίου του αγίου Στεφάνου από δαιμονική ενέργεια δεν βγήκαν να υποδεχτούν την θαυματουργό εικόνα, ούτε να φιλέψουν τους λιτανεύοντες μοναχούς, απορρίπτοντας έτσι τη λιτανεία και μια ιερά παράδοση αιώνων. Το ίδιο βράδυ δυνατή βροχή και χάλαζα άρχισε να πέφτει στην περιοχή.
Οι παραπάνω μοναχοί, εκστατικοί για την παραπάνω θεομηνία και πολύ φοβισμένοι έπεσαν στα γόνατα κράζοντες το «Κύριε Ελέησον» μέχρι και τη στιγμή, που τους πήρε ο ύπνος.
Το πρωί, αφού σηκώθηκαν είδαν την οργή του Θεού να έχει πέσει επάνω τους: οι κήποι, μαζί με τα οπωροκηπευτικά και τους πλούσιους αμπελώνες ήταν ολότελα κατεστραμμένοι και το παράδοξο ήταν, ότι αυτή η καταστροφή συνέβη μόνο σε αυτούς, αφήνοντας ανέγγιχτα τα γειτονικά κελιά.
Αμέσως κατάλαβαν το λάθος τους και επισκέφτηκαν τη Μονή Διονυσίου. Τον καιρό εκείνον βρισκόταν εκεί ο Αγιώτατος Πατριάρχης Νήφων, στον οποίο ανέφεραν όλα, όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Αυτός, οργισμένος για την απείθεια των μοναχών και για να τους διδάξει είπε τα παρακάτω ελεγκτικά λόγια:
«Αν οι μαθητές του Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου έγιναν αίτιοι να αφανισθεί και να χαλάσει όλο το σιτάρι του μοναστηριού μόνο για ένα λόγο του Γέροντος που παρέβησαν, πόση περισσότερη αμαρτία έχετε εσείς ω! αδερφοί, παραβαίνοντες την παράδοση τόσων αγίων πατέρων;»
Σαν επιτίμιο ο Άγιος Νήφων ζήτησε να φιλέψουν ιδιαιτέρως τον κόσμο στη λιτανεία την επόμενη χρονιά, λαμβάνοντες «διακονία φαγητῶν καί οἴνου ἐκ τοῦ μοναστηρίου.» Και αφού έτσι έκαναν οι μοναχοί, έπεσαν ασκεπείς στη γη ενώπιον όλων, εξομολογούμενοι την αμαρτία τους, και έτσι έλαβαν τη συγχώρηση.
Β' Θαύμα
Και οι μοναχοί της Μονής Κουτλουμουσίου δυο φορές δεν έλαβαν μέρος στη λιτανεία, λέγοντας ότι «ἡμεῖς μοναστήριον μέγιστον ἐσμέν καί ὀφείλομεν ἰδίως λιτανεύειν». Αλλά «εὐθύς ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἀνέβη ἐπ’ αὐτούς». Αιφνιδίως, κλέφτες και αλλόφυλλοι εμφανίστηκαν τόσο από θαλάσσης, όσο και από ξηράς, οι οποίοι κατέκαυσαν το καράβι της Μονής και τον αρσανά. Και όχι μόνο αυτά, αλλά πολλές άλλες πληγές και από Θεού παιδείες ακολούθησαν.
Όταν είδαν αυτά οι πατέρες της Μονής ταπεινώθηκαν. Κατάλαβαν ότι όλα αυτά οφείλονταν στην παράβασή τους και αποφάσισαν να συμμετέχουν στη λιτανεία, μετά των υπολοίπων πατέρων και αδερφών.
Μετά από λίγο καιρό, όμως, οι ίδιοι πατέρες για δεύτερη φορά απόρριψαν τη λιτανεία, μεταστρεφόμενοι σε «τόξο στρεβλό», όπως λέει και ο Ψαλμωδός. Για αυτό και δεύτερη παιδεία ακολούθησε σε αυτούς: η νεόδμητη τράπεζα και άλλα τείχη της Μονής κατέπεσαν αιφνιδίως ως τα τείχη της Ιεριχούς, μέχρις ότου ταπεινώθηκαν και με «πνεύμα συντετριμμένο» επέστρεψαν στην αρχαία τάξη της λιτανείας.
Ένα σύγχρονο θαύμα
Το παρακάτω θαύμα συνέβη στον Άγιο Παΐσιο, όταν ο ίδιος ασκήτευε στο Άγιο Όρος.
Όταν σε μια από τις λιτανείες η εικόνα πέρασε το Κουτλουμούσι και πλησίαζε το Κελί του Αγίου Αλυπίου, σε απόσταση περίπου 1 χλμ. από το Κελί της Παναγούδας, όπου ζούσε ο Όσιος, συνέβη το παρακάτω παράδοξο γεγονός. Διηγείται ο ίδιος:
«Τη Δευτέρα της Διακαινησίμου καθόμουν στο Αρχονταρίκι και έλεγα την ευχή. Ξαφνικά αισθάνθηκα μια ευωδία, άλλο πράγμα! Βγήκα στον διάδρομο να δω από πού προέρχεται, πήγα στην Εκκλησία, τίποτα. Βγήκα έξω, στην αυλή. Η ευωδία ήταν πολύ πιο έντονη. Ακούστηκε να χτυπά το τάλαντο. Κοίταξα και είδα να κατεβαίνει προς τα κάτω η λιτανεία, και κατάλαβα ότι προέρχεται από την εικόνα της Παναγίας».
Με αυτόν τον τρόπο ήθελε η Παναγία να δώσει την ευλογία Της στον Όσιο, ο οποίος τόσο Την ευαρεστούσε με τη ζωή του.
1. Ιερομονάχου Ιουστίνου Σιμωνοπετρίτου, Αγιορείτικα Τετράδια 1 (1982)
2. Κουρίλα Ευλογίου, Η επίσημος Λιτανεία της Παναγίας «Ἄξιον ἐστίν» ἕν Καρεαίς κατά τήν Δευτέραν ἡμέραν τοῦ Πάσχα. Ἱστορικόν ὑπόμνημα ἀνέκδοτον. Ἁγιορείτικη βιβλιοθήκη (1953), σ. 63 – 72
3. Κ. Χρυσοχοΐδης, Ο Άθως στους 14ο – 16ο αιώνες, Αθήνα 1997 (ΕΙΕ, Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών).
4. Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιο Όρος, 2004, σελ. 288