Η δύναμη της προσευχής
«Κάποτε, χριστιανοί μου, γύρω στο 1900, υπήρχε στο Άγιον Όρος ένας περίφημος Πνευματικός, ο παπα-Γιάννης. Ήταν Γέροντας στο κελί «Άξιόν Εστι», όπου κατά την παράδοση ο Αρχάγγελος Γαβριήλ με μορφή μοναχού παρέδωσε σε ένα άλλο μοναχό και αυτόν ονόματι Γαβριήλ, τον μετέπειτα Όσιο Γαβριήλ τον Αγιορείτη, τον αγρυπνούντα μοναχό, πάνω σε μια πλάκα με το δάχτυλό του τον Θεομητορικό ύμνο «Άξιόν Εστίν».
Διηγείται, λοιπόν, αυτός ο παπα-Γιάννης, που ήταν Σερραίος, ότι κάποτε ήλθε να του εξομολογηθεί ένας νέος, που εργαζόταν στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέου, το Σεράι λεγομένη, και ήταν εργάτης.
Και να τι του είπε:
Όταν ήταν μικρός, πέθανε και η μητέρα του αμέσως έτρεξε στην Εκκλησία για να προσευχηθεί.
Ήταν κοντά εκεί, στα περίχωρα των Σερρών.
Οι γειτόνισσες πήγαν αμέσως και φρόντισαν, άλλαξαν το παιδί, το ετοίμασαν για τον ενταφιασμό.
Μία πρόχειρη κασούλα και τα σχετικά.
Η μητέρα όλο αυτό το διάστημα των 2, 3, 5 ωρών ήταν στον Ναό του χωριού και προσηύχετο θερμά στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Κατόπιν επέστρεψε στο σπίτι της, τους έδιωξε όλους· παραξενεύτηκαν όλοι.
Ήταν και χήρα με μονάκριβο παιδί.
Και όλοι έλεγαν μήπως έπαθε και τίποτα.
– Βρε αμάν, βρε ζαμάν.
– Θα δείτε, λέει. Βγείτε όλοι έξω.
Βγήκανε.
Άλλαξε ρούχα, ετοιμάστηκε, πήγε δίπλα στο νεκρό παιδί της, ξάπλωσε και είπε:
– Σήκω εσύ, παιδί μου, είσαι μικρός. Εγώ θα πάρω τη θέση σου. Είναι εντολή της Παναγίας. Οταν μεγαλώσεις, θα πας να την υπηρετήσεις στο Άγιον Όρος. Το παιδί αναστήθηκε και η μητέρα πέθανε.
Όταν έγινε 20 περίπου ετών, πήγε στο Άγιον Όρος.
Αυτό είναι γραμμένο στα αγιορείτικα βιβλία.
Για λίγο διάστημα εργάστηκε σαν εργάτης.
Όταν, όμως, εξομολογήθηκε στον παπα-Γιάννη και του είπε το τι συνέβη στην ζωή του, τι είδε και τι άκουσε η ψυχή του όσο το σώμα του παρέμενε νεκρό και το φρόντιζαν οι γυναίκες του χωριού, τότε ο Γέροντας, ο παπα-Γιάννης δηλαδή, του συνέστησε μια συνοδεία πολύ μακρινή στα Κατουνάκια και εκεί εκάρη μοναχός και εκοιμήθη οσιακώς ύστερα από λίγα χρόνια.
Έτσι, μετά την κοίμηση του νέου το διηγείτο αυτό το γεγονός της νεκραναστάσεως ο παπα-Γιάννης, όχι όμως και το τι είδε ο νεκρός.
Και το διηγείτο βέβαια ελεύθερα, διότι δεν εδεσμεύετο πλέον από το μυστικό του.
Τα γεγονότα αυτά έλαβαν χώρα, επαναλαμβάνω, γύρω στο 1900, πριν δηλαδή 93 περίπου χρόνια.
Αν της πονεμένης και πιστεύουσας αυτής μάνας η προσευχή έφερε τέτοιο πλούσιο και παράδοξο καρπό και αποτέλεσμα, πόσο μάλλον οι αιτήσεις μας και οι παρακλήσεις μας μέσα στη Θεία Λατρεία όταν γίνονται εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας!
Γίνονται όμως;
Σας ρωτώ γίνονται εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας;
Συμμετέχουμε στη φωνή του Ιερέως, στη φωνή των Ιεροψαλτών, στα γεγονότα, που γίνονται μέσα στη Θεία Λατρεία;»
1. Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου (42, Η Θεία Λειτουργία)