«Ηρέμησε, ο γιος σου σε τρεις μέρες θα βρεθεί.»
Αμέσως μετά από μια μάχη στην Τσετσενία, η 50ή μονάδα πυροβολικού υπολειπόταν ενός στρατιώτη. Η αναζήτησή του δεν έφερε κανένα καρπό. «Αγνοείται» ήταν το μήνυμα, που έφτασε σε ένα από τα χωριά της Σαμάρα. Με πόνο η μητέρα του στρατιώτη έβαλε το λουκέτο στην εξωτερική πόρτα του σπιτιού της και ξεκίνησε προς αναζήτηση του γιου της. Επισκέφτηκε το υπουργείο Αμύνης, τον Βόρειο Καύκασο, ταξίδεψε σε νοσοκομεία στην Νότια Ρωσία. Όλες οι αναζητήσεις ήταν μάταιες. Ύστερα από 1,5 χρόνο αναζητήσεων, η Κλώντια Β. επισκέφτηκε τον ιερέα του χωριού και του ζήτησε να τελέσει την εξόδιο ακολουθία για τον αγνοούμενο γιο της. «Βρίσκομαι σε απελπισία, άφησε με να τοποθετήσω ένα σταυρό στο κοιμητήριο, να μπορώ τουλάχιστον να πενθώ εκεί τον γιο μου». «Μην βιάζεσαι να θάψεις τον γιο σου, γιατί η τύχη του ακόμη είναι άγνωστη» αποκρίθηκε ο ιερέας. Τότε η Κλώντια έβγαλε εισιτήριο για να επισκεφτεί τον Αρχιεπίσκοπο της Σαμάρα και να του ζητήσει την άδεια για να τελεσθεί η νεκρώσιμη ακολουθία, παρ’ ότι ο θάνατος του γιου της δεν είχε ακόμη επιβεβαιωθεί. Στο δρόμο, ανέφερε σε μερικές γυναίκες, που συνταξίδευαν μαζί της, την ιστορία της. Αυτές την έπεισαν να επισκεφτεί την εκκλησία στο χωριό Μπελόβκα…
Όπως την συμβούλεψαν επισκέφτηκε πρώτα το αγίασμα του Αγίου Νικολάου και έπειτα πήγε στον ναό. Η Κλώντια, που τον καιρό εκείνο δεν εκκλησιαζόταν, περιφερόταν εντός του ναού σαν σε μουσείο. Θεωρούσε τις αγίες εικόνες ως έργα τέχνης. Όμως, όταν βρέθηκε μπροστά στην εικόνα του «Ἂξιόν ἐστι» θυμήθηκε τον γιο της και ξαφνικά ξέσπασε σε κλάματα. Ασπάστηκε την εικόνα και ένιωσε μια ασυνήθιστη ζεστασιά να εξέρχεται από αυτήν.
«Ξάπλωσα το βράδυ και είδα τον ναό σου σε όνειρο,» θα πει αργότερα στον πατέρα Σέργιο. «Πήγα, λοιπόν, στην εικόνα“ Ἂξιόν ἐστι” και είπα στην Υπεραγία Θεοτόκο: Εσύ η ίδια είσαι Μάνα, θυμήσου πόσο υπέφερες, όταν ο Υιός σου σταυρώθηκε. Όπως Εσύ, καμία γυναίκα στη γη δεν πρόκειται να με καταλάβει. Σε εκλιπαρώ, βοήθησέ με.» Και μια απαλή φωνή ακούστηκε από την εικόνα: «Ηρέμησε, ο γιος σου σε τρεις μέρες θα βρεθεί.»
«Ξύπνησα αμέσως,» η Κλώντια συνέχισε. «Αυτές οι τρεις μέρες αναμονής για μένα ήταν σαν τρεις ζωές.» Στο τέλος της τρίτης μέρας με κάλεσαν από το γραφείο στρατολογίας και μου είπαν ότι ο γιος μου είναι ζωντανός και βρίσκεται στο περιφερειακό στρατιωτικό νοσοκομείο του Ροστώβ. Όπως αργότερα επιβεβαιώσαμε, ο γιος μου ανέκτησε τη μνήμη του την ημέρα και ώρα, κατά την οποία προσευχήθηκα στον ναό μπροστά στην εικόνα.
…Σε αυτή την μάχη ο γιος της Αντρέι υπέστη σοκ. Για καιρό περιπλανιόταν μόνος του και όταν βρέθηκε, αποδείχτηκε ότι είχε χάσει την μνήμη του. Σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, από το γράμμα «Α», που ήταν κεντημένο στην στολή του, οι γιατροί αποφάσισαν να του δώσουν το όνομα Αλεξάντερ και ένα τυχαίο επίθετο. Με αυτό το όνομα ήταν καταχωρημένος σε όλα τα ιατρικά έγγραφα και γι’ αυτό η μητέρα του, παρ’ ότι βρέθηκε σε αυτό το νοσοκομείο μέρες πριν και ήλεγξε τους ιατρικούς καταλόγους, στάθηκε αδύνατο να τον εντοπίσει…
Σήμερα, μετά από αυτή τη μεγάλη δοκιμασία, ο Αντρέι και η μητέρα του ζουν με μια ισχυρή και ζώσα πίστη προς τον Θεό…
1. Бедула О., «Достойно есть!» // Благовест (22.08.2008)