Βοήθεια σε δαιμονισμένους – Αθήνα (1987)
Κατά την έξοδο της Παναγίας από το Άγιον Όρος το 1987, ο π. Νικόλαος είχε την ευλογία να συνοδεύσει την εικόνα στην Αθήνα. Περιγράφει τα όσα έζησε καθ’όλη τη διάρκεια της διακονίας του:
«Ανάμεσα στους χιλιάδες προσκυνητές, που ήρθαν από την Αθήνα για να προσκυνήσουν την εικόνα, υπήρχαν επίσης άνθρωποι, που υπέφεραν από ακάθαρτα πνεύματα. Όταν τους έφεραν για πρώτη φορά, ζητήθηκε από τον κόσμο να περιμένει. Εγώ διακονούσα κοντά στην εικόνα. Αλλά, πλησιάζοντας μόλις στα 7-8 μέτρα από την Παναγία του «Ἄξιόν Ἐστι» οι άνθρωποι αυτοί άρχισαν να ουρλιάζουν και να κουλουριάζονται, τα πρόσωπα και οι φωνές τους έγιναν αγνώριστες.
Ακόμη και οι πέντε αστυνομικοί, που είχαν υπηρεσία, δεν μπορούσαν να κρατήσουν ένα από αυτούς, διότι είχαν τόση δύναμη, ώστε μπορούσαν να απομακρύνουν τους αστυνομικούς σα να ήταν μικρά παιδιά. Παράλληλα, οι δαίμονες κραύγαζαν από μέσα τους: «Δεν αντέχω να δω την Μαρία! Προτιμώ να πάω στην κόλαση, παρά να την προσκυνήσω!» Ένας φώναξε: «Μαρία! Βασάνισα τον γιο σου! Τον σταύρωσα με καρφιά! Έστρεψα τους Εβραίους εναντίον Του!»
Με πολύ μεγάλη δυσκολία μπορούσες να αναγκάσεις, κυριολεκτικά, ένα από τους δαιμονισμένους να προσκυνήσει την εικόνα. Ξαφνικά μια κοπέλα ξέφυγε και, έτοιμη να διαλύσει τα πάντα στο πέρασμα της, έτρεξε προς το μέρους μου βγάζοντας άναρθρες κραυγές. Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά την σταύρωσα με το σταυρό και αμέσως κοκάλωσε, μόλις είδε τον σταυρό και μου ζήτησε να της τον τοποθετήσω στο κεφάλι της και να της διαβάσω μια προσευχή. Πριν προλάβω να τελειώσω, έπιασε το χέρι μου με τον σταυρό και άρχισε να φωνάζει: «Δεν τα βλέπεις τα κέρατα; Χτύπα τα κέρατα! Αυτό είναι!» και άρχισε να χτυπά τον εαυτό της στο κεφάλι με όλη της την δύναμη.
Την επόμενη ημέρα, για να βοηθήσουμε τους ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους, αποφασίσαμε να διαβάσουμε εξορκισμούς. Μαζί με ένα ακόμη Αγιορείτη, τον π. Δ., φέραμε τους ασθενείς -περίπου 15 άτομα- στο κέντρο της εκκλησίας. Αλλά πριν ακόμη ο π.Δ. βάλει «Εὐλογητός» κάτι φοβερό έγινε: οι δαιμονισμένοι ούρλιαζαν, μούγκριζαν και σαν επιληπτικοί, κουλουριάζονταν και κυλιόντουσαν στο πάτωμα. Πολλοί από τους παρευρισκόμενους προσπάθησαν να συγκρατήσουν κάποιους από αυτούς, ενώ δεν σταμάτησαν να ψάλλουν το «Κύριε Ἐλέησον» και το «Ἄξιον ἐστίν».
Οι σκηνές αυτές επαναλαμβάνονταν όλες τις 19 ημέρες, κατά τις οποίες παρέμεινε η θαυματουργός εικόνα του «Ἄξιόν Ἐστι» στην Αθήνα. Και κάθε φορά, αφού διαβάζαμε αυτούς τους εξορκισμούς, οι άνθρωποι, που υπέφεραν από τα ακάθαρτα δαιμόνια, αισθάνονταν καλύτερα και μπορούσαν να προσκυνήσουν την εικόνα.
Μια από αυτές τις γυναίκες, που υπέφερε ιδιαίτερα από τους δαίμονες, η οποία μια ημέρα πριν, κατά την έξοδο του Αγίου Ποτηρίου στην Θεία Λειτουργία χτύπησε το στομάχι και το κεφάλι της στο μάρμαρο τόσο δυνατά, ώστε να ραγίσει, μου είπε ότι από την ημέρα, που η Παναγία του « Ἂξιόν Ἐστι» άφησε τον Άθω, ένιωθε όλο της το πρόσωπο, τον λαιμό και τα αυτιά να καίγονται σαν ήταν σε φωτιά, αισθανόμενη την δύναμη της Αμόλυντου. Ω! ευλογημένη δύναμη της Μητέρας του Θεού. Η εικόνα σου ακόμη βρίσκεται στην θάλασσα, και οι δαίμονες ήδη αρχίζουν να τρέμουν προβλέποντας την φυγή και ντροπή τους!
Μέχρι και την τελευταία ημέρα, ο ναός, όπου φυλασσόταν η εικόνα δεν έκλεισε μέρα ή νύχτα. Κάθε μέρα πραγματοποιούνταν ένας πλήρης κύκλος ακολουθιών, κατά τις οποίες ψάλλονταν οι Χαιρετισμοί και οι Παρακλήσεις της Θεοτόκου. Ακόμη και οι αστυνομικοί, οι οποίοι ήταν αδιάφοροι στην αρχή για όσα συνέβαιναν, με πλησίασαν και μου είπαν: «Πάτερ Νικόλαε, στην αρχή δεν πιστεύαμε πως αυτοί οι άνθρωποι έχουνε κάτι, ότι κάνουν κάποιου είδους θέατρο, αλλά βλέποντας την αλλαγή στη συμπεριφορά τους από την αγάπη της Μητέρας του Θεού σε αυτούς πραγματικά αλλάξαμε».
Και πράγματι, αμέσως, αφού τελείωναν την βάρδια τους, οι αστυνομικοί αυτοί ήταν χαρούμενοι και ζωηροί, ευχαριστώντας την Μητέρα του Θεού, που τους έκανε τέτοια τιμή και φυλάξανε την Αγία Εικόνα Της. Κάθε φορά ασπάζονταν την εικόνα και ζητούσαν ένα από τα λουλούδια, που βρίσκονταν επάνω της, για ευλογία. Ένας από αυτούς μου είπε συγκεκριμένα: «Πάτερ Νικόλαε, όταν τρεις από εμάς δεν μπορούσαμε να φέρουμε ένα μικρό παιδί μπροστά στην εικόνα, συγκλονίστηκα τόσο πολύ, ώστε τώρα σταθερά πιστεύω πως υπάρχει ο διάβολος, και, με την συγκατάθεση του Θεού εισέρχεται στον άνθρωπο, όταν αμαρτάνει».
1. Орлова О. В. Чудотворные иконы Божией Матери на Афоне. М., 1997. С. 32–33